Nad kanionem Osum lało wprost diabelsko, a my wyściubialiśmy sine nosy spod przemoczonych peleryn sprawdzając, czy aby ta przerwa w chmurach może zapowiadać- choćby maciupeńkie- okno pogodowe. Zbocza wzgórz zasnute były woalem unoszącej się wilgoci, a z samego kanionu podnosiły się kłęby mgły. Przełom rzeczny zdawał się oddychać ciężkimi i leniwymi westchnieniami z pary wodnej. Dreptaliśmy do naszego celu, jakim było jedyne w okolicy pole kempingowe. Lokalni co krok obracali naszą nadzieję na suchy nocleg w wariactwo, które się nie…